Zaterdag 7 maart, avond: proloog
Zaterdagavond, net zoals de voorbije tien jaren alles rustig op onze eenzame Italiaanse heuvel op de grens van Piemonte met Ligurie. In onze provincie zijn er tot dan 5 sterfgevallen met een gemiddelde leeftijd van boven de 80 jaar én waarvan dan nog minstens 80 procent reeds aan een ernstige ziekte leed. We blijven het gevoel hebben dat het allemaal wel zal loslopen.
Tot dan plots het bericht dat onze provincie vanaf zondag in lockdown zou kunnen geplaatst worden, een net niet quarantaine situatie. Even schrikken. We wonen hier immers in een weinig bevolkte boerenstreek met hoofdzakelijk goed verborgen kleine dorpen. Tot op heden leek de hetze rond het coronavirus best mee te vallen. Het leven bleef zijn gewone gangetje gaan: de bar werd nog steeds druk bezocht, de jagers bleven hun ding doen en de boer, die ploegde uiteraard voort …
Voor het eerst gaan we toch eerder zenuwachtig naar bed. Ondanks mijn rustgevende omgeving ben ik van nature weinig zen. Ik wil bewegen, op restaurant kunnen, naar de zee, de sportclub, shoppen, werken … Van mezelf weet ik dat ik niet goed ben met gedwongen rust en van hogerhand opgelegde verplichtingen. Vrijheid, ziet u!
Zondag 8 maart: lockdown
Dus toch. De krantenkoppen liegen er niet om, samen met tien andere provincies én de volledige regio Lombardije wordt ons kleine dorpje Merana afgesloten van de rest van de wereld.
Binnen onze ‘rode zone’ mogen we ons nog wel bewegen, maar toch met de raad zo weinig mogelijk in contact te komen met andere mensen en om zo snel als mogelijk terug naar huis te keren. Buiten onze provincie mogen we enkel nog komen omwille van arbeidsverplichtingen, dringende gezondheidsredenen of strikte noodzaak. Bij het overleg met de burgemeester werd bovendien afgekondigd dat alle horecazaken enkel open mogen zijn tussen 6 en 18 uur.
Het is een vreemd gevoel, opgesloten zitten in een godverlaten gat met amper 180 zielen. We zitten ook niet in de juiste sector om het coronavirus ongemerkt te zien voorbijgaan. We hebben namelijk een ‘agriturismo’ met vier vakantieverblijven, het hoeft weinig uitleg dat onze klanten zich nu weinig geroepen voelen om massaal bij ons te boeken. Daarnaast ben ik vastgoedmakelaar gespecialiseerd in de aankoopbegeleiding van buitenlandse klanten, ook hier hoeft het weinig betoog dat buitenlandse investeerders nu relatief weinig enthousiast zijn wanneer het om de aankoop van een Italiaans vakantiehuisje gaat.
Het is frappant te zien hoe de viruscrisis onmiddellijk ingrijpt op je eigen kleine wereldje. Cliënten moesten naar Bergamo om een notariële aankoopakte te ondertekenen, maar hadden door het negatieve reisadvies voor Noord-Italië beslist aan mij volmacht te geven zodat ik in hun naam naar de notaris kon. En net nu mag ik mijn provincie niet meer uit. Voor andere klanten moesten we eind maart richting Sardinië, maar door onze lockdown wordt ook dat niets.
Toch denk ik in mijn geval dat het persoonlijk ‘overleven’ van ‘niet buiten te mogen’ tot 3 april veel mentaal moeilijker zal zijn dan deze periode professioneel te overbruggen. Mijn rusteloze zieltje zal op proef gesteld worden. Maar spannend is het wel, van vredig slapend dorpje naar viruszone.