Italië behoort tot de Europese landen met een verhoogd risico op aardbevingen, en dit zowel wat betreft de frequentie als de intensiteit ervan. Deze seismische activiteit is te wijten aan de unieke geografische ligging van Italië, gelegen op de convergentiezone van de Afrikaanse en Euraziatische tektonische platen, wat leidt tot intense samendrukking en het overlappen van aardkorstblokken.
Gedurende 2500 jaar heeft Italië meer dan 30.000 aardbevingen ervaren met een gemiddelde tot sterke intensiteit. De twintigste eeuw alleen al kende zeven aardbevingen met een magnitude van 6,5 of hoger. De meeste seismische activiteit concentreert zich in het centrale en zuidelijke deel van het schiereiland, langs de Apennijnen, evenals in Calabrië, Sicilië en sommige noordelijke regio’s, zoals Friuli, delen van Veneto en West-Ligurië.
Het seismische risico wordt bepaald door de combinatie van drie factoren: seismisch gevaar, kwetsbaarheid en blootstelling. In Italië, met zijn hoge frequentie en intensiteit van aardbevingen, heeft het seismische gevaar een hoog tot gemiddeld niveau. Maar in vergelijking met andere landen met een vergelijkbaar of zelfs hoger gevaar, zoals Californië of Japan, kampt Italië met een aanzienlijk grotere kwetsbaarheid, voornamelijk vanwege de fragiliteit van zijn bouwkundige erfgoed, infrastructuur, industriële systemen, productienetwerken en dienstverleningsnetwerken, evenals een ongekend historisch, artistiek en monumentaal erfgoed. De hoge bevolkingsdichtheid en de aanwezigheid van dit unieke erfgoed maken Italië bijzonder blootgesteld aan seismische risico’s. Om deze risico’s te verminderen, zijn preventieve maatregelen essentieel. Zo werden in 2018 de Technische Bouwvoorschriften in de Italiaanse wetgeving bijgewerkt, waarbij de bouw van nieuwe gebouwen gebaseerd is op seismische risicobeoordelingen en lokale omstandigheden. Hoewel het nog steeds onmogelijk is om aardbevingen met zekerheid te voorspellen, kunnen voorbereiding en risicoreductie de gevolgen van deze natuurlijke rampen aanzienlijk verminderen.
Seismische zones in Italië
De seismische zones in Italië worden aangeduid in de de Nationale Gevarenkaart, opgesteld door het Nationaal Instituut voor Geofysica en Vulkanologie (INGV), de basis voor het identificeren van gebieden met een hoog risico op aardbevingen.
Italië is verdeeld in vier zones met verschillende mate van aardbevingsrisico:
- Zone 1 – Gebieden met het hoogste seismische risico.
- Zone 2 – Gebieden met een gemiddelde seismische dichtheid.
- Zone 3 – Gebieden met een lage seismische dichtheid
- Zone 4 – Gebieden met een zeer lage seismische dichtheid.
Waarom is het belangrijk om de seismische classificatie van je regio te kennen?
De classificatie van seismische zones is o.a. opgesteld om de bouw van seismisch bestendige gebouwen te bevorderen om mensenlevens te beschermen tijdens aardbevingen. Het aangeven dat sommige Italiaanse regio’s meer risico lopen dan andere betekent dat er financiële middelen moeten worden toegewezen voor het beveiligen van gebouwen in deze gebieden.
In Welke Italiaanse Regio’s Bestaat een Hoog Risico op Sterke Aardbevingen?
Italië ervaart de zwaarste aardbevingen in bergachtige en vulkanische gebieden, zoals in Campania en Sicilia.
Italiaanse Regio’s Zonder Aardbevingen
Italië, als schiereiland, is over het algemeen gevoelig voor aardbevingen. Er zijn echter ook Zone 4-seismische gebieden met een zeer laag risico op aardbevingen. Deze omvatten:
- Salento
- Groot deel van Piemonte
- De Venetiaanse vlakte
- Genua en omgeving
- Valle d’Aosta (met uitzondering van de Mont Blanc- en Matterhorngebieden)
- Sardinië
In die zones is het bouwen van aardbevingsbestendige huizen niet noodzakelijk, wat een stuk kan schelen in de renovatiekosten.
Op deze website vind je informatie over de seismische classificatie van elke Italiaanse gemeente: https://www.poroton.it/servizi-edilizia/zone-sismiche-italia/